Ik ben Debbie van Mastrigt, 46 jaar en woon samen met mijn man en 2 zoons in de Hoeksche Waard. Als kind ben ik altijd zelfstandig geweest en daarom wil ik altijd alles zelf doen, wil ook altijd alles kunnen. Rond mijn 16e werd ik ziek en een half jaar later kreeg ik de diagnose ziekte van Crohn. Hierdoor heb ik veel in het ziekenhuis gelegen en heb ik mijn koksopleiding niet af kunnen maken. Ik moest regelmatig en gezond gaan leven en op dat moment was zittend werk alleen voor mij een optie. Op mijn 19e ben ik daardoor op de administratie beland en was hier eigenlijk gelijk wel thuis. Vroeger speelde ik vaak postkantoortje op mijn kamer en had ik een bibliotheek gebouwd. Iedereen die langs kwam moest een boek lenen.
Na verschillende banen te hebben gehad (reisbureau, computerles geven, administraties, achter de bar in een discotheek) ben ik in de zorg beland (GZ/GGZ). Ook wel weer de administratieve kant. Hier zit ik nu al 15 jaar. Sinds 5,5 jaar ben ik een andere functie gaan doen binnen het bedrijf (zorgbemiddelaar) en heb ik zo’n 80 cliënten onder me en aanspreekpunt van 2 teams, die mij benaderen als ze ergens tegenaan lopen. Ik moet hier zorgen dat
alle financiële stromen van de cliënten goed lopen, handelen bij crisissen, contacten met de gemeente/zorgkantoor, evaluaties etc.
Er ging steeds vaker door mijn hoofd: is dit het nou? En er kwam ook elke keer VA voorbij. De beslissing om zelfstandig als VA aan de slag te gaan kwam tijdens de lockdown. We moesten allemaal verplicht thuis werken en er werden allemaal top down beslissingen genomen waar ik van baalde. Toen was het voor mij duidelijk: ik ga voor mezelf beginnen, dan kan ik zelf beslissen wat ik wel en niet doe. En tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad.